مرد ویترویوسی

مرد ویترویوسی (به ایتالیایی: Uomo vitruviano) یک طراحی از لئوناردو دا وینچی است که به احتمال زیاد در سال ۱۴۸۷ م کشیده شده‌است، و طرحی تمام‌قد از ویترویوس، معمار ایتالیایی است. این طراحی، که با جوهر برروی کاغذ کشیده شده، بدن برهنهٔ مردی را در دو حالت مختلف نشان می‌دهد که همزمان درون یک دایره و مربع محاط شده‌اند. این طراحی در ونیز ایتالیا نگه‌داری شده و جز در مواقع خاص به نمایش درنمی‌آید.

مطابق مشاهدات لئوناردو دا وینچی در متن تصویر، که به‌صورت قرینه نوشته شده‌است، نقاشی به‌عنوان توصیفی از تناسب‌های موجود در بدن انسانِ مذکر در قالب بدنِ ویترویوس کشیده شده‌است:

    کف دست به پهنای ۴ انگشت است.
    کف پا به پهنای ۴ کف دست است.
    اندازهٔ نوک انگشتان دست تا آرنج، ۶برابر پهنای کف دست است.
    قد یک مرد به اندازهٔ ۴ آرنج است (یعنی ۲۴ کف دست).
    همچنین قد انسان به اندازهٔ دست‌های بازشدهٔ اوست.
    فاصلهٔ میان رستنگاه مو تا پایین چانه، برابر یک‌دهم قد انسان است.
    فاصلهٔ میان روی سر تا پایین چانه، برابر یک‌هشتم قد انسان است.
    فاصلهٔ میان پشت گردن تا رستنگاه مو از جلو، برابر یک‌ششم قد انسان است.
    حداکثر عرض شانهٔ انسان، برابر یک‌چهارم قد اوست (یک آرنج).
    فاصلهٔ میان وسط سینه تا بالای سر، یک‌چهارم قد انسان است (یک آرنج).
    فاصلهٔ میان آرنج تا زیربغل، یک‌هشتم قد انسان است (نصف آرنج).
    طول دست (از انتهای مچ تا سر انگشتان)، یک‌دهم قد انسان است.
    فاصله از پایین چانه تا بینی، برابر یک‌سوم طول صورت است.
    فاصله از رستنگاه مو تا ابرو، برابر یک‌سوم طول صورت است.
    اندازهٔ گوش، برابر نصف طول صورت است.
    اندازهٔ پای انسان، یک‌هفتم قد اوست.1

رافائل

رافائل سانتسیو (به ایتالیایی: Raffaello Sanzio) یا رافائلو سانتی (۶ آوریل ۱۴۸۳ میلادی - ۶ آوریل ۱۵۲۰ میلادی) که بیشتر با اسم کوچکش رافائل شناخته می‌شود،  طراح ، نقاش و معمار ایتالیایی دوران اوج رنسانس است. رافائل، نمونه برجسته هنرمند دورهٔ رنسانس پیشرفته‌است. او با آنکه شدیداً تحت تأثیر لئوناردو دا وینچی و میکلانژ بود، سبک خاصی در طراحی و نقاشی  پدید آورد که آرمانهای هنر رنسانس پیشرفته را به روشنی بیان می‌کند. او ضمن آنکه از هر هنرمند دیگری می‌آموخت، به نیروی ابتکار و اصالت پر توان خود نیز میدان می‌داد؛ آنچه را که بهتر می‌توانست به کار گیرد، جذب می‌کرد و گرایش کلاسیک روزگار خویش را به قالب شکل می‌ریخت. او چنان خستگی ناپذیرانه با روحیهٔ هنر کلاسیک کار می‌کرد که هنرش را تقریباً می‌توان رستاخیز هنر یونان در اوج تکاملش تلقی کرد. گوته، شاعر و منتقد پر آوازهٔ آلمانی، دربارهٔ رافائل گفته است که وی مجبور به تقلید از یونانیان نبود زیرا خودش همچون یونانیان می‌اندیشید و احساس می‌کرد. وی به همراه میکل‌آنژ و لئوناردو دا وینچی، سه‌گانه استادان بزرگ دوران خود را تشکیل داده‌است و طراحی های زیادی از خود به جا گذاشته است.