اومبرتو بوچونی

اومبرتو بوچونی (به ایتالیایی: Umberto Boccioni)‏ (۱۸۸۲-۱۹۱۶) یکی از بزرگ‌ترین آینده‌گرایان میلان بود که در شکل‌دهی به نقاشی و پیکرتراشی آینده‌گری نقش به‌سزایی داشت و بسیاری او را باذوق‌ترین نقاش آینده‌گرا می‌دانند. او از شاگردان جاکومو بالا نیز بود.

هنر بوچونی به نوعی القاء انتزاعی در آینده‌گری منجر شد که گاهی این القاء سازمان داده شده‌تر از آثاری مانند آثار کاندینسکی نیز به نظر می‌رسید ولی درون‌مایهٔ مدرن و تکه‌تکه‌شدهٔ آثارش را می‌توان مهم‌ترین شاخصهٔ کارها و روحیات او دانست.

او با الهام از تندیس‌های امپرسیونیستی بدون وارد کردن روح طبیعت کارهای امپرسیونیستی در کارهایش، سعی داشت پیکره یا شیء را همچنان که در نقاشی‌هایش دیدیم در محیط حل کند. اصول سبک او در نقاشی و پیکره‌تراشی حذف نمودهای واقعی و طبیعی و خطوط متمایزکننده از دل کارهایش بود تا به آن‌ها پویایی و حرکتی محسوس ببخشد.

جاکومو بالا

جاکوما بالا (Giacomo Balla) نقاش ایتالیایی و پیرو سبک فوتوریسم در سال ۱۸۷۱ در رم، ایتالیا متولد شد. او یکی از تأثیرگذارترین استادان این مکتب بود که استاد اومبرتو بوچونی و جینو سورینی نیز محسوب می‌شود.

او به تصویرسازی هماهنگ در حرکت و وجوه چندگانهٔ اشیاء به آزمایشگری مخصوص خودش ادامه داد تا حرکتی محسوس را به کالبد بی جان تابلوهایش ببخشد. او را می‌توان یکی از پیشگامان متحرک سازی و متحرک سازی روزنامه‌ای دانست، بخصوص با نقاشی معروف او سگی در حال دویدن بر روی طناب که با ترسیم دست و پاهای فراوان برای سگ در اصل آن را در تابلوی بیجان خویش به حرکت واداشته‌است و تابلوی معروف دیگر او یعنی چراغ خیابان و مطالعهٔ نور با رنگ‌های مکمل و قلمی v شکل به عمق نمایی در پیکرهٔ نقاشی دست زده و نورها را به صورتی آزاردهنده به کار برده‌است که چشم بینندگان را می‌آزارد. دیگر نقاشان سبک فوتوریسم از زمره شاگردان و تأثیر پذیران شیوهٔ نقاشی او به‌شمار می‌روند پیوستن او به جمع فوتوریست‌ها در سال ۱۹۰۶ بود و در آن زمان او مسن‌ترین پیرو این مکتب به‌شمار می‌رفته‌است. او در سال ۱۹۵۸ در ایتالیا فوت شد.

کارلو کارا

کارلو کارا (به ایتالیایی: Carlo Carrà) ،(زاده ۱۱ فوریه ،۱۸۸۱ – درگذشته ۱۳ آوریل، ۱۹۶۶) نقاش ایتالیایی و شخصیت برجسته جنبش آینده‌نگر بود که در آغاز قرن بیستم در ایتالیا رونق گرفت. او علاوه بر نقاشی‌های زیادی که کشید، تعدادی کتاب هم در مورد هنر نوشت. او چندین سال در میلان تدریس کرد.

او بیشتر به خاطر بهترین کار فوتوریستی‌اش «مراسم تشییع جنازه آنارشیست گالی » که در سال ۱۹۱۱ کشیده شناخته شده است.کارا در واقع در جوانی آنارشیست بود، اما بعدها،در کنار بسیاری از فوتوریست‌های دیگر، دیدگاههای سیاسی او ارتجاعی‌تر شد و پیش از جنگ و در طول آن ، فوق‌العاده ناسیونالیست و طرفدار الحاق دوبارهٔ تمام مکانهایی به ایتالیا شد که در گذشته متعلق به آن کشور بود. در ۱۹۱۸ از فاشیست حمایت کرد.در دههٔ ۱۹۳۰ کارا مانیفستی را امضا کرد که در آن خواستار حمایت از ایدئولوژی دولت از طریق هنر شد.

فوتوریسم

آینده‌گری یا فوتوریسم (به ایتالیایی: Futurismo) (به فرانسوی: Futurisme) یکی از جنبش‌های هنری اوایل قرن بیستم بود. مرکز این جنبش در ایتالیا بود و در کشورهای دیگر از جمله روسیه نیز فعالیت داشتند. فوتوریست‌ها در بسیاری از زمینه‌ها مانند ادبیات، نقاشی، عکاسی، مجسمه‌سازی، سفالگری، تئاتر، موسیقی، معماری و حتی آشپزی فعالیت داشته‌اند.

فیلیپو تومازو مارینتی با انتشار بیانیهٔ فوتوریسم در سال ۱۹۰۹ در روزنامه فیگارو فعالیت جنبش را رسماً آغاز کرد. در آن بیانیه، مارینتی نوشته بود که فوتوریست‌ها از هنر گذشته بیزارند و دغدغه‌های اصلی این جنبش، پویایی، سرعت و تکنولوژی است. برای فوتوریست‌ها ماشین، هواپیما و شهرهای صنعتی نشانه‌های بسیار مهمی بودند چراکه آن‌ها پیروزی انسان بر طبیعت را نشان می‌دادند.

حجم‌گری بر اکسپرسیونیسم آلمان فقط از طریق واپسین نقاشی‌های مارک، ماکه، لیونل فاینینگر تأثیر گذاشت؛ در مقابل، از نخستین لحظه‌های پیدایش آینده‌گری، حجم‌گری عملاً در بطن نقاشی و پیکر تراشی آن تأثیر داشت. آینده‌گری نخست جنبشی ادبی برخاسته از ذهن فیلیپو تومازو مارینتی شاعر ایتالیایی (۱۹۰۸) بود که بعدها در نقاشی تأثیر گذاشت. آینده‌گری در اصل جنبشی برخاسته از شهر میلان بود و به صورت طغیان روشن فکران جوان بر ضد رخوت کالبد فرهنگی و تاریخی ایتالیا در سده ۱۹ پدیدار شد. بخشی از جنبش آینده‌گری برخاسته از شخصیت پرشور مارینتی بود. آینده‌گری مارینتی و پیروانش در فلسفه‌های هانری برگسون و فردریش نیچه ریشه داشت که به نوعی طغیان گری و آنارشیسم در رفتار آن‌ها تبدیل شد. از هنرمندان به نام این مکتب می‌توان به مارینتی، اومبرتو بوتچونی، کارلو کارا و لوئیجی روسولو، جینو سورینی در اوایل ۱۹۰۹ در میلان اشاره کرد و بعدها یکی از تأثیرگذارترین افراد این مکتب یعنی جاکومو بالا، که استاد مارینتی هم بود، به آن پیوست.

آینده‌گرها نگاهی طغیان‌گر به تاریخ و مظاهر تمدن داشتند و در بیانیه‌های خویش به نابودی آن‌ها رای می‌دادند و از مظاهر مدرن بشریت ستایش می‌کردند. آنان خواهان نابودی موزهها و کتابخانه‌ها و چیزهای از این قبیل بودند که نمادهای قدیم و تمدن‌های پیشین را در خویش نگهداری می‌کردند. به همین خاطر جنبش فوتوریسم یکی از ریشه‌های پیدایش فاشیسم در ایتالیا شد.

هنرمندان آینده‌گر تأکید زیادی بر یکی شدن نقاشی و تماشاگر داشتند و می‌گفتند «باید تماشاگر را در مرکز نقاشی قرار داد تا به درک اجتماعی حیرت‌آور درون نقاشی‌های این سبک پی ببرد» و این امر باعث پدید آمدن دیدگاه ماشینی و مدرن آن‌ها نسبت به نقاشی شد. آن‌ها به کشفیات و دیدگاه‌های علمی با تحسین بسیاری نگاه می‌کردند و بر روی حرکت در نقاشی تأکید زیادی می‌کردند که این امر باعث پیدایش «کارتون» یا پویانمایی شد.