موزه ملی توکیو

موزه ملی توکیو (به ژاپنی: 東京国立博物館 Tōkyō Kokuritsu Hakubutsukan) در منطقهٔ تایتو و در داخل پارک اوئنو در توکیو، پایتخت ژاپن واقع شده‌است. این موزه در سال ۱۸۷۲ تأسیس شده و قدیمی‌ترین موزهٔ ژاپن می‌باشد.[۱] این موزه دارای پنج ساختمان مجزا می‌باشد و تعداد اشیا باارزش جمع‌آوری شده، از ۱۱۰ هزار فراتر رفته‌است. برخی از آثار نگهداری‌شده در موزه ملی توکیو، از جمله آثاری است که در ژاپن با عنوان «گنجینه ملی» رده‌بندی شده‌اند.

موزهٔ ملی توکیو (TNM: Tokyo National Museum) که در سال ۱۸۷۲ میلادی پایه‌گذاری شده‌است، قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین موزه در سطح ژاپن است. این موزه از زمان تأسیس تا امروز به جمع‌آوری، نگهداری و در به نمایش گذاشتن آثار هنری در زمینه‌های گوناگون و آثار باستانی آسیا با مرکزیت ژاپن مشغول است. موزهٔ ملی ژاپن بیش از ۱۱۰٬۰۰۰ قطعهٔ ارزشمند را در خود گنجانده که ۸۷ عدد از گنج‌های ملی ژاپن، ۶۱۰ عدد از دارایی‌های ملی مهم ژاپن را هم شامل می‌شود. همچنین، این موزه پژوهش‌ها و سمینارهای آموزشی را هم در رابطه با این گنجینه‌های ملی برگزار می‌کند.

این موزه از چندین بخش تشکیل شده که شامل گالری ژاپنی(Honkan)، گالری آسیایی (Tōyōkan)، مرکز تحقیقات و اطلاع‌رسانی (Shiryōkan) و غیره می‌شود. داخل محوطهٔ موزه نمایشگاه، فضای باز، باغی با منظره‌های زیبا و غذاخوری و فروشگاه‌هایی هم وجود دارد. محل موزه نیز در پارک اوئنو توکیو (Ueno Park in Taito, Tokyo)قرار گرفته‌است. تمرکز مجموعه‌های موجود در موزه؛ بر هنر ژاپن کهن، هنر آسیایی و جادهٔ ابریشم تعریف شده‌است. مجموعهٔ بزرگی از مجسمه‌های بودایی نیز در این موزه یافت می‌شود. اولین نمایشگاه موزه ملی، در دپارتمان وزارت آموزش و پرورش برگزار شد که به عنوان نخستین افتتاحیهٔ موزه در ژاپن به تاریخ ثبت شد.

از زمان گشایش، موزه با مخاطرات بسیاری دست‌وپنجه نرم کرده که از آن جمله می‌توان به زلزلهٔ بزرگ سال ۱۹۲۳ کانتو (the Great Kanto Earthquake) و بسته شدن موقت موزه در سال ۱۹۴۵ به دلیل هم‌زمانی با جنگ جهانی دوم اشاره کرد. موزهٔ ملی توکیو در بیش از ۱۲۰ سالی که از تأسیس آن می‌گذرد دست‌خوش تغییرات بسیاری در زمینهٔ اصلاحات سازمانی و تغییرات اداری شده و در این مدت تکامل بسیاری یافته‌است. نام این موزه هم چند بار تغییر کرد. نام اولیهٔ در سال ۱۸۸۶ موزهٔ امپراتوری (the Imperial Museum) بوده و در سال ۱۸۹۰ به موزهٔ میراث امپراتوری توکیو (the Tokyo Imperial Household Museum)تغییر کرد و بالاخره در سال ۱۹۴۷ بنام فعلی خودش، یعنی موزهٔ ملی توکیو (the Tokyo National Museum) را گرفت.


هونکان (Honkan) یا گالری ژاپنی، گالری اصلی این موزه به‌شمار می‌رود که توسط جوسیا کاندر (Josiah Conder)، معمار مشهور انگلیسی، طراحی شد اما در زلزلهٔ بزرگ کانتو در سال ۱۹۲۳ میلادی به شدت آسیب دید. طراحی دوباره‌ای که جین واتانیب (Jin Watanabe) برای بازسازی این بخش انجام داد در مقایسه با ساختار اولیهٔ آن که خیلی غربی بود، رنگ و بوی شرقی‌تری به خودش گرفت و حس و حال امپراتوری ژاپن را به خوبی منتقل می‌کرد. بازسازی این گالری که در سال ۱۹۲۳ میلادی آغاز شد، به ۱۹۳۸ میلادی به پایان رسید. این گالری در سال ۲۰۰۱ به عنوان دارایی ارزشمند ژاپن برگزیده شد. گالری هونکان که از ۲۴ اتاق در دو طبقه تشکیل شده، نگاهی اجمالی از هنر ژاپن در شاخه‌های گوناگون شامل سرامیک‌ها، مجسمه‌ها، شمشیرها و سایر مفاهیم پررنگ فرهنگ ژاپن از ۱۰٬۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح تا اواخر قرن نوزدهم را در برابر دیدگان مراجعین قرار می‌دهد و بخاطر ساختار موزه و همین‌طور اشیایی که در خودش جای داده، باعث شده تا موزه ملی توکیو، علاوه بر نمایشی از آثار دیگر کشورها، بیشتر به صادر کردن فرهنگ ژاپن به توریست‌ها منجر شود. هدفی که این موزه به خوبی از عهده آن برآمده و فرهنگی سازی ملی کشوری را برای مخاطبین انجام می‌دهد.

اتاق اول تا دهم واقع در طبقه دوم با نام "جریان هنر ژاپن (The flow of Japanese art)" نمایشگاه‌های موضوعی شامل هنر بودایی، هنر مراسم چای‌خوران، پوشش سامورایی‌ها، تئاتر ژاپنی (Noh and Kabuki) و غیره را دربردارد. دومین اتاق این بخش که اتاق گنجینهٔ ملی نام‌گذاری شده، به صورت دوره‌ای میزبان یکی از گنجینه‌های ملی ژاپن است.

اتاق یازدهم تا بیستم واقع در طبقهٔ اول به صورت موضوعی طبقه‌بندی شده و آثار هنری از قبیل مجسمه‌سازی، هنر روی فلز، سفال‌گری، نگارگری ژاپنی، هنر ساخت شمشیر سامورایی (Katana)، تولیدات قومی، اشیاء تاریخی و هنر مدرن به صورت مجزا در هر یک از اتاق‌ها به نمایش گذاشته شدند.

اتاق نمایشگاه ویژه واقع در هر دو طبقه که شامل اتاق‌های کوچکی است که به برگزاری نمایشگاه‌هایی از آثار جدید اختصاص داده می‌شود. اتاق کنفرانس در طبقهٔ اول که برای برگزاری جلسات و آموزش کودکانی که به بازدید این موزه می‌آیند در نظر گرفته شده‌است.

کتابخانه ملی فرانسه

کتابخانه ملی فرانسه یا بیبلیوتک ناسیونال (به فرانسوی: Bibliothèque nationale de France) در پاریس، زمانی بزرگ‌ترین کتابخانه ملی در جهان بود. سابقهٔ تأسیس آن به سال ۱۳۶۸ میلادی بازمی‌گردد. اکنون بیش از بیست میلیون جلد کتاب در آن نگهداری می‌شود.

هستهٔ اصلی و اولیه کتابخانه را مجموعهٔ شارل پنجم تشکیل می‌دهد که در سال ۱۳۶۸میلادی، کتابخانه‌ای اختصاصی با تقریباً ۱۰۰۰ نسخه خطی را در یکی از تالارهای ساختمان لوور برای خود دایر کرد. در زمان لویی یازدهم (۱۴۸۳–۱۴۶۱) تعدادی نسخه خطی و کتاب‌های چاپی مصادره‌شده به آن افزوده شد. شارل هشتم و لویی دوازدهم نیز به توسعه آن پرداختند و محل کتابخانه با تغییر محل اقامت پادشاهان، از قصری به قصر دیگر تغییر می‌کرد. در سال ۱۵۲۳ سرپرستی کتابخانه به گیوم بوده دانشمند مشهور علوم انسانی واگذار گردید و محل آن در قصر فونتن بلو تثبیت گردید

موج بزرگ کاناگاوا

موج بزرگ کاناگاوا (به ژاپنی: 神奈川沖浪裏، تلفظ: کاناگاوا اُکی نامی اورا) یک باسمه چوبی معروف یا اوکی‌یوئه اثر هنرمند ژاپنی، هوکوسائی است. ترجمهٔ دقیق‌تر نام این اثر آن‌سوی موج در ساحل کاناگاوا است.

این اثر نخستین اوکی‌یوئه از مجموعهٔ سی و شش چشم‌انداز از کوه فوجی اثر هوکوسائی بود. این مجموعه بین سال‌های ۱۸۲۳ تا ۱۸۳۵ (دورهٔ ادو) خلق و منتشر شد.موج بزرگ کاناگاوا معروف‌ترین اثر هوکوسای شد.

در این نقاشی، موج بزرگی دیده می‌شود که قایق‌ها را در نزدیکی کرانهٔ استان کاناگاوای ژاپن تهدید می‌کند. سرنشینان قایق‌ها کاملاً مغلوب قدرت موج عظیم شده‌اند. کوه فوجی در پس‌زمینهٔ نگاره دیده می‌شود. منظور از این موج احتمالاً سونامی نبوده بل‌که یکی از موج‌های بزرگ اقیانوس در آن ترسیم شده. تمامی ۳۶ نقاشی هوکوسائی ترسیمی است از مناطق پیرامون کوه فوجی تحت شرایطی ویژه.

نسخه‌هایی اوریژینال از این اثر در موزه ملی توکیو، موزه متروپولیتن نیویورک   موزه بریتانیا، خانهٔ کلود مونه  در گیورنی  و کتابخانه ملی فرانسه در معرض نمایش است.

کاتسوشیکا هوکوسائی

کاتسوشیکا هوکوسائی (به ژاپنی: 葛飾 北斎، اکتبر یا نوامبر ۱۷۶۰ - ۱۰ مه ۱۸۴۹) نقاش و چاپ‌گر ژاپنی در سبک اوکی‌یوئه بود. وی در ادو (توکیو کنونی) زاده شد و همان‌جا درگذشت.

معروف‌ترین اثر او موج بزرگ کاناگاوا از مجموعه سی‌وشش چشم‌انداز کوه فوجی و اژدهایی در میان ابرها است.

تاریخ تولد هوکوسائی مشخص نیست، اما گفته شده که روز بیست و سوم ماه نهم دهمین سال دوره هورکی (۱۷۶۰ اکتبر ۳۱) در یک خانواده هنرمند در منطقه کاتسوشیکای ادو در ژاپن متولد شد.
نامش در کودکی توکیتارو بود. گفته می‌شود که پدرش "ناکاجیما ایسه" یک آینه‌ساز بود که برای شوگان آینه میساخت. هوکوسائی هرگز وارث پدرش نشد، بر همین اساس تصور میرود که مادر وی همسر رسمی پدرش نبوده‌است.
در آن زمان انتخاب اسامی مختلف برای هنرمندان ژاپنی امری مرسوم بود و به همین دلیل هوکوسائی حداقل به سی نام مختلف در طول عمرش شناخته می‌شود. تغییر نام برای هوکوسائی معمولاً با تغییر سبک هنری‌اش هم‌زمان میشد.
هوکوسائی پس از اینکه هنر طراحی و نقاشی دور آینه را از پدرش آموخت، نقاشی را در سن شش سالگی آغاز کرد. وی از سن چهارده تا هجده سالگی کار حکاکی روی چوب را نزد یک استاد آموخت. پس از آن در سن ١٨ سالگی وارد استودیوی کاتسوکاوا شانشو شد که هنر نقاشی و چاپ روی لوحه‌های چوبی را آموزش میداد.
از همان ابتدای کارآموزی هوکوسائی به یادگیری هنر باسمه چوبی معروف یا اوکی‌یوئه که به چاپ روئ لوحه‌های چوبی اطلاق میشد پرداخت و اولین اثرش را تحت نام مستعار " شانرو" در سن نوزده سالگی چاپ کرد.

به واسطه داد و ستد ژاپن با هلند در آن زمان، هوکوسائی با نقاشی‎های اروپایی بخصوص هنر هلندی آشنا شد و تحت تأثیر عمق‎نمایی (پرسپکتیو) خطی در این نقاشی‎ها قرار گرفت. 

بعد از مرگ استادش "شانشو" در سال ۱۷۹۳، کار روی مکاتب هنری دیگر از جمله اروپایی را آغاز کرد و به همین دلیل پس از ده سال از استودیوی کاتسوکاوا اخراج شد. پس از ترک استودیو سوژه کارهایش را تغییر داد و به جای تصاویر هنرمندان و هنرپیشگان که سوژه‌های سنتی سبک اوکی‌یوئه به‌شمار میرفتند، نقاشی از مناظر و تصاویر زندگی روزمره مردم ژاپن را انتخاب کرد.همین تغییر سبک و سوژه سبب نقطه عطفی هم در حرفه هوکوسائی و هم در هنر اوکی‌یوئه شد.
پس از این دوران هوکوسائی تحت نام "تاواریا سوری" شروع به همکاری با مدرسه تاواریا کرد و در همین دوران تعداد زیادی نقاشی با قلم‌مو خلق کرد.
در سال ۱۸۰۰ نامش را به کاتسوشیکا هوکوسائی تغییر داد و این بار به عنوان یک هنرمند مستقل بدون وابستگی به یک مدرسه یا استودیوی هنری شروع به کار کرد و در همین سال بود که دو مجموعه از نقاشی‌های مناظرش را به چاپ رساند.
در سال ۱۸۰۷ شروع به همکاری با نویسنده مشهور "تاکیساوا بارکین" روی مجموعه‌ای از کتاب‌های مصور نمود. ولی به دلیل تفاوت در دیدگاه‌های هنری زمانی که روی چهارمین کتاب مجموعه کار میکردند این همکاری قطع شد. ناشر برای ادامه کار بین نویسنده و هوکوسائی، هوکوسائی را انتخاب کرد که نشان‌دهندهٔ اهمیت تصویرپردازی در آثار چاپی آن زمان است.
هوکوسائی به گفته خودش جنون خاصی برای به تصویر کشیدن چیزهایی داشت که در زندگی روزمره میدید و به دلیل روح ناآرامی که داشت بی‌وقفه هر چه را که می‌دید ترسیم میکرد.  وی مهم‌ترین آثارش را پس از سن شصت سالگی خلق کرد و تا آخرین لحظات زندگی به کار نقاشی ادامه داد.
او دو بار ازدواج کرد و صاحب پنج فرزند شد. کوچکترین دخترش راه پدر را در زمینه هنر ادامه داد.
هوکوسائی در ۱۸ آوریل ۱۸۴۹ درگذشت و در توکیو دفن شد.