طراحی و شناخت نکاتی درباره انواع آن

طراحی چیست

بیراه نیست اگر طراحی را در هنرهای تجسمی، همچون آمادگی جسمانی در ورزش بدانیم. طراحی مرحله ای است که نقاش در آن هنوز پیش از درگیر شدن با مبحث رنگ و با توسل به مبانی تجسمی، به آفرینش، سازمان دادن یا چیدمان عناصر بصری می پردازد و می کوشد تا چهاچوب اصلی اثر خویش را سامان بخشد. طراح می کوشد تا از طریق سازماندهی خط، سطح، تنالیته، بافت و غیره به ترسیم دنیای ذهنی خویش بپردازد. طراحی در هنرهای تجسمی به دو حوزهٔ کلی بخش بندی می‌شود. یکی حوزهٔ drawing است که شامل برداشت‌های شخصی یا تجربه‌های آزاد طراح از موضوعات گوناگون با بیان مستقل و به روش‌های متنوع می‌باشد که عموما دستی صورت می گیرد و دیگری حوزهٔ design است که شامل مراحل ترکیب و چیدمان عناصر بصری و فضا بر پایهٔ اصول طرح است و در رشته هایی مانند طراحی صنعتی، معماری و طراحی لباس کاربرد دارد. موضوعات دیگری همچون اسکیس، اتود و غیره نیز هر یک تعاریف و کاربردهای مختص به خود را دارند. ابزارهای طراحی از تنوع و گوناگونی بسیار زیادی برخوردار هستند که پرکاربردترین آن ها شامل مداد، زغال و آب مرکب است. ترسیم اندام، طبیعت بی جان، منظره و طراحی ذهنی مهمترین موضوعات مورد استفاده طراح می باشند.

انواع طراحی

طراحی خطی : شکلی از طراحی است که در آن طراح بدون استفاده از تنالیته و درجات متنوع خاکستری ها فرم را ترسیم می کند. در چنین حالتی تنها از خط و هاشورهای خطی استفاده می شود. حرکت چشم در این شیوه بر اساس ریتم هاشورها اتفاق می افتد. گاهی به آن طراحی هاشوری نیز گفته می شود.

اسکیس : اسکچ یا اسکیس به معنای طراحی سریع و بدون جژئیات است که معمولا از آن به عنوان طرح اولیه ی یک نقاشی استفاده می‌شود.  همچنین برای طراحی ساده هم از آن استفاده می‌شود.  ولی کاربرد مهم تر طراحی در زمان کم برای ثبت واقعه ی گذرا قبل از تغییر آن است. در این حالت معمولا بسیار با سرعت و با دقت کمی در مورد تناسبات درستی طراحی میشود. شباهت کوچکی بین کارکاتور و اسکیس است و آن ثبت احساسات و ویژگی های یک شخص و یا موضوع است.  اسکیس سبک بسیار آزادی برای طراحی است چون هدف در آن درستی و زیبایی طرح نیست بلکه ثبت اتفاقات و احساسات است و اشتباه در آن مهم به شمار نمی آید.

آموزش طراحی

طراحی به لحاظ آموزشی بسیار مهم است زیرا پایه و مقدماتی برای هنر نقاشی است. این آموزش می تواند به صورت حضوری بوده یا امروزه به صورت مجازی توسط سایت هایی مانند سامانه آموزش طراحی و نقاشی رنگ هنر به خوبی صورت پذیرد. آموزش سیاه قلم نیز یکی دیگر از بخش هایی است که امروزه توسط عموم مردم و علاقمندان مورد توجه واقع شده است. سیاه قلم اغلب با موضوعاتی مانند چهره اجرا شده و برای انجام آن اغلب از وسایل مورد نیاز نقاشی سیاه قلم مانند زغال، مداد کنته و قلم مو استفاده می شود. سبک اجرا در این تکنیک معمولا به صورت فوتورئال بوده و طراحی چهره بر روی مقوای فابریانو انجام می شود. 

نگاهی به یک کتاب نقاشی

کتاب نقاشی جالبی را امروز معرفی می کنم. کتاب 300 نکته مهم درباره نقاشی بسیار جالب است و در عین حال ساده. در این کتاب که هلن وان وایک آن را نوشته، ایشان به 300 پرسش در این کتاب نقاشی پاسخ می دهد.این پرسش های ساده اما کاربردی می توانند به هنرمندان برای رهیافت در مورد آثارشان بسیار کمک کننده باشند. این کتاب را انتشارات اشجع منتشر کرده است و در کتابفروشی ها به زبان فارسی موجود است. چیزهای زیادی در این کتاب برای یادگیری درباره نقاشی وجود دارد

مرد ویترویوسی

مرد ویترویوسی (به ایتالیایی: Uomo vitruviano) یک طراحی از لئوناردو دا وینچی است که به احتمال زیاد در سال ۱۴۸۷ م کشیده شده‌است، و طرحی تمام‌قد از ویترویوس، معمار ایتالیایی است. این طراحی، که با جوهر برروی کاغذ کشیده شده، بدن برهنهٔ مردی را در دو حالت مختلف نشان می‌دهد که همزمان درون یک دایره و مربع محاط شده‌اند. این طراحی در ونیز ایتالیا نگه‌داری شده و جز در مواقع خاص به نمایش درنمی‌آید.

مطابق مشاهدات لئوناردو دا وینچی در متن تصویر، که به‌صورت قرینه نوشته شده‌است، نقاشی به‌عنوان توصیفی از تناسب‌های موجود در بدن انسانِ مذکر در قالب بدنِ ویترویوس کشیده شده‌است:

    کف دست به پهنای ۴ انگشت است.
    کف پا به پهنای ۴ کف دست است.
    اندازهٔ نوک انگشتان دست تا آرنج، ۶برابر پهنای کف دست است.
    قد یک مرد به اندازهٔ ۴ آرنج است (یعنی ۲۴ کف دست).
    همچنین قد انسان به اندازهٔ دست‌های بازشدهٔ اوست.
    فاصلهٔ میان رستنگاه مو تا پایین چانه، برابر یک‌دهم قد انسان است.
    فاصلهٔ میان روی سر تا پایین چانه، برابر یک‌هشتم قد انسان است.
    فاصلهٔ میان پشت گردن تا رستنگاه مو از جلو، برابر یک‌ششم قد انسان است.
    حداکثر عرض شانهٔ انسان، برابر یک‌چهارم قد اوست (یک آرنج).
    فاصلهٔ میان وسط سینه تا بالای سر، یک‌چهارم قد انسان است (یک آرنج).
    فاصلهٔ میان آرنج تا زیربغل، یک‌هشتم قد انسان است (نصف آرنج).
    طول دست (از انتهای مچ تا سر انگشتان)، یک‌دهم قد انسان است.
    فاصله از پایین چانه تا بینی، برابر یک‌سوم طول صورت است.
    فاصله از رستنگاه مو تا ابرو، برابر یک‌سوم طول صورت است.
    اندازهٔ گوش، برابر نصف طول صورت است.
    اندازهٔ پای انسان، یک‌هفتم قد اوست.1

رافائل

رافائل سانتسیو (به ایتالیایی: Raffaello Sanzio) یا رافائلو سانتی (۶ آوریل ۱۴۸۳ میلادی - ۶ آوریل ۱۵۲۰ میلادی) که بیشتر با اسم کوچکش رافائل شناخته می‌شود،  طراح ، نقاش و معمار ایتالیایی دوران اوج رنسانس است. رافائل، نمونه برجسته هنرمند دورهٔ رنسانس پیشرفته‌است. او با آنکه شدیداً تحت تأثیر لئوناردو دا وینچی و میکلانژ بود، سبک خاصی در طراحی و نقاشی  پدید آورد که آرمانهای هنر رنسانس پیشرفته را به روشنی بیان می‌کند. او ضمن آنکه از هر هنرمند دیگری می‌آموخت، به نیروی ابتکار و اصالت پر توان خود نیز میدان می‌داد؛ آنچه را که بهتر می‌توانست به کار گیرد، جذب می‌کرد و گرایش کلاسیک روزگار خویش را به قالب شکل می‌ریخت. او چنان خستگی ناپذیرانه با روحیهٔ هنر کلاسیک کار می‌کرد که هنرش را تقریباً می‌توان رستاخیز هنر یونان در اوج تکاملش تلقی کرد. گوته، شاعر و منتقد پر آوازهٔ آلمانی، دربارهٔ رافائل گفته است که وی مجبور به تقلید از یونانیان نبود زیرا خودش همچون یونانیان می‌اندیشید و احساس می‌کرد. وی به همراه میکل‌آنژ و لئوناردو دا وینچی، سه‌گانه استادان بزرگ دوران خود را تشکیل داده‌است و طراحی های زیادی از خود به جا گذاشته است.

شام آخر

شامِ آخر (به ایتالیایی: Il Cenacolo or L'Ultima Cena) یکی از دیوارنگاره‌های لئوناردو دا وینچی ایتالیایی است. این اثر هنری نشانگر صحنه‌هایی از شام آخر روزهای پایانی عمر مسیح است آنطور که انجیل به آن اشاره کرده‌است. این نقاشی بر پایهٔ کتاب یوحنا، باب ۱۳ آیهٔ ۲۱ است آنجا که مسیح می‌گوید که یکی از ۱۲ حواری اش به وی خیانت خواهد کرد. این نقاشی یکی از مشهورترین و باارزش‌ترین نقاشی‌های جهان است، که بر خلاف بسیاری از نقاشی‌هایی از این دست قابل مالکیت شخصی نیست چرا که به آسانی نمی‌توان آنرا جابجا کرد.

این نقاشی سراسر یک دیوار تالار مستطیل شکلی را می‌پوشاند که سالن غذاخوری صومعه سانتا ماریا دله گرتزیه در شهر میلان بوده است.

از چپ به راست: ناتانائیل، یعقوب پسر حلفا، اندریاس، یهودا اسخریوطی، یهودا، یوحنا، عیسی توما، یعقوب پسر زبدی، فیلیپ، متی، تادئوس و شمعون قانوی.

داوینچی این نگاره را برای فرمانروای حامی خود یعنی دوک لودوویچو اسفورتزا کشید. این نقاشی حدود ۳سال طول کشید.

این نقاشی در جریان بمباران اوت ۱۹۴۳ آمریکایی‌ها در آستانه تخریب کامل بود که این اتفاق آخرین فصل از کتاب بدشانسی‌های "شام آخر" است. رمان نویس معروف، آلدوس هاکسلی این اثر را "غمگین‌ترین اثر هنری دنیاً نامید. بعد از صرف هزینه و وقت بسیار و تلاش متخصصین، بعد از مدت‌ها بالاخره شاهکار لئوناردو دا وینچی بدون داربست و عاری از هرگونه گرد و غبار و آلودگی قابل رویت بود. حتی با وجود دقت فوق‌العاده داوینچی در ترسیم و نامگذاری حواریون در طرح اولیه این اثر، در نقاشی نهایی چند چهره وجود دارد که در مورد هویت آنها تردید وجود دارد. اما بی شک چهره کوچک و تیره‌ای که دست به سمت نان دراز کرده است یهوداست.

لئوناردو دا وینچی، از فن ژرفا نمایی (پرسپکتیو) به منظور جلب توجه بیننده به چهره مسیح در این نقاشی استفاده کرد.